Kamera jest pedałem. Zakochuje się w adonisie. Niewątpliwie śliczny facet, jak z obrazka: twarz, oczy, zęby. Ten chłopiec to czyste piękno. Czaruś nie będzie jednak głównym bohaterem tej historii. To film o udręce, w której nie ma politowania, czułości, usprawiedliwień. Kłamstwo sprzed lat zbiera żniwo również po dekadach. Najpierw kłamiemy przed sobą, potem przed innymi, w końcu prawie udaje się uwierzyć, że pasujemy do ogółu. Wyleczyliśmy się: heterosamce alfa z turbodoładowaniem. Dobra praca, małomówna żona, nijaka córka. Dzień za dniem, ale co począć z nocami? Z tym, że wciąż śnią się nam faceci, nie dziewczyny. Z tym, że zestarzałe kłamstwo cały czas zaciska pętlę pod samą szyję. Dusimy się od zaduchu oszustwa.
W filmie Olivera Hermanusa, nagrodzonym Queerową Palmą na festiwalu w Cannes, historia homoseksualnego uzależnienia została obudowana obocznymi kontekstami. "Piękno"jest przecież także filmem o dyskryminacji w RPA, kraju, w którym wyrazy takie jak rasizm i apartheid stały się tabu. Oficjalnie wszystko jest super, czarni uśmiechają się do białych, geje do hetero, ale "wewnątrz" ustawowej równości praw, ludzie stanowią własne paragrafy. W pięknym kraju, pod palmami, perfekcyjnie się nienawidzi.
Premiera kinowa: 25.V.2012
